mosa va shabaan

دید موسی یک شبانی را به راه            کوهمی گفت ای خدا وای اله 

توکجایی تا شوم من چاکرت                چارقت دوزم کنم شانه سرت 

دستک بوسم بمالم پایکت                    وقت خواب آید بروبم جایکت 

ای فدای توهمه بزهای من                   ای به یادت هی هی وهی های من

زین نمط بیهوده می گفت آن شبان          گفت موسی با که هستت ای فلان 

گفت با آن کس که مارا آفرید                    ا ین زمین و چرخ ازاو آمد پدید 

گفت موسی های خیره سرشدی              خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژاست وچه کفراست و فشار            پنبه ای اندر دهان خود فشار

گرنبندی زین سخن تو حلق را                     آتشی آید بسوزد خلق را

گفت ای موسی دهانم دوختی             وزپشیمانی توجانم سوختی 

جامه رابدرید و آهی کرد و تفت              پافتاد اندر بیابان و برفت

وحی آمد سوی موسی از خدا              بنده ی مارا زما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی                      نی برای فصل کردن آمدی 

در حق اومدح و درحق تو ذم                 در حق او شهد و در حق تو سم

مابری ازپاک و ناپاکی همه                    ازگران جانی و چالاکی همه 

من نکردم خلق تاسودی کنم                بلکه تا بربندگان جودی کنم

خون شهیدان راز آب اولی تراست          این خطا ازصد ثواب اولی تراست 

لعل راگر مهر نبود باک نیست                 عشق را دریای غم غمناک نیست

دردل موسی سخن ها ریختند               دیدن وگفتن به هم آمیختند

چون که موسی این خطاب ازحق شنید       دربیابن درپی چوپان دوید 

عاقبت دیافت او را وُ بدید                       گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی وترتیبی مجوی                    هرچه می خواهد دل تنگت بگوی